حضرت رضا(علیه السلام) خطاب به عبدالعظيم حسنی می فرمایند:
سلام مرا به دوستانم برسان و به آنان بگو: أن لا يجعَلوا للشيطان على أنفسهم سبيلاً، و مُرهُمْ بالصدق في الحديث و أداء الأمانة، و مُرْهُم بالسكوتِ و تركِ الجدال فيما لا يعنيهم، و إقبالِ بعضهم على بعض و المزاورة، فإنّ في ذلك قربة إليّ، و لا يشتغلوا انفسهم بتمزيق بعضهم بعضاً، فإنّي آليت على نفسي أنّه مَن فعَل ذلك و أسخَط وليّاً من أوليائي دعوت اللّه ليعذّبه في الدنيا أشدّ العذاب و كان في ال‏آخرة من الخاسرين، و عرِّّفهم أنّ اللّهَ قَد غفر لمحسِنهم و تجاوزَ عن مُسِيئِهم إلاّ مَن أشرَك به أو آذى‏ وليّاً مِن أوليائي، أو أضمر له سوءاً؛ فإنّ اللّه لا يغفر له حتى يرجع عنه فإن رجع و إلاّ نزَع روح الإيمان عن قلبه و خرَج عن ولايتي، و لم يكن له نصيباً فى ولايتنا و أعوذ باللّه من ذلك؛(26)
براى شيطان در دلهاى خود راهى باز نكنند و امر كن آنان را به راست‏گويى و اداى امانت و سكوت و

 ترك جدال و كشمكش در كارهاى بيهوده. و به آنان امر كن با همديگر آمد و شد(صله رحم) و

 همكارى و دوستى كنند؛ زيرا اين كارها باعث نزديكى به من است. و

خود را مشغول نكنند به درگيرى و كوبيدن همديگر؛

كه من با خود پيمان بسته‏ام كه هر كس مرتكب اين گونه كارها شود

و يا يكى از دوستانم را مورد خشم و غضب قرار دهد،

از خدا بخواهم تا وى را در دنيا به سخت‏ترين عذاب گرفتار سازد و در آخرت از زيان‏كاران خواهند بود.
دوستان مرا متوجه كن كه خداوند نيكوكارانشان را آمرزيده و از بدكارانشان درگذشته است،

مگر كسى كه شرك بورزند يا يكى از دوستان مرا برنجاند و آزار دهند يا در دل نسبت به آنان كينه بپرورند كه به راستى خدا چنين كسى را نمى‏آمرزد، مگر از  اين راه زشت خود برگردد.

و اگر دست از اين كار برندارد، خداوند روح ايمان را از دلِ او بگيرد و از ولايت من بيرون شود و

در دوستى ما اهل‏بيت هم بى‏بهره ماند. به خدا پناه مى‏برم از چنين لغزش‏هايى.